Oczy potrafią odbijać wiele emocji – od szczęścia, poprzez zdziwienie, aż po złość. Są one zwierciadłem duszy nie tylko u ludzi, ale i u zwierząt. Niestety, wzrok naszego pupila może osłabiać wiele chorób i schorzeń – jedną z nich jest zaćma u psów. To choroba postępująca, której rozwój można przeoczyć. Skąd się ona bierze i jak można jej zapobiec? Na wszystkie istotne pytania odpowiadamy poniżej.
Czym jest zaćma u psów?
Z zaćmą mogą się spotkać nie tylko ludzie – schorzenie to dotyczy również zwierząt. To schorzenie, które prowadzi do zmętnienia soczewki bądź jej torebki. Może ono dotyczyć obojga oczu, jednak często zdarza się, iż spotyka tylko jedno z nich. Zaćma u psa wpływa nie tylko na pogorszenie widzenia, ale może również prowadzić do całkowitej utraty wzroku.
Niezwykle ważne jest, aby zapewnić naszemu pupilowi prawidłową diagnozę. Jeśli zauważymy mętnienie soczewki oka zwierzęcia, powinniśmy niezwłocznie udać się do weterynarza w celu konsultacji. Zaćma u psa może być leczona jedynie poprzez zabiegi chirurgiczne – jej usuwanie jest możliwe dzięki fakoemulsyfikacji. Aby zadbać o bezpieczeństwo i zdrowie swego psiego przyjaciela, koniecznie dowiedz się więcej o pomocy przy zaćmie.
Zaćma u psa – przyczyny i zapobieganie
Zaćma u psa może być wynikiem wielu różnych czynników. W zależności od rodzaju zaćmy, przebieg choroby może wyglądać inaczej. Nie jest to problem, który spotyka tylko starsze psy – jest na niego narażone każde zwierzę, niezależnie od wieku. Jakie są najczęstsze przyczyny tego schorzenia? Czy można mu zapobiec?
Cukrzyca a zaćma
Cukrzyca u psa może być dziedziczna, jednak nierzadko jest ona również wynikiem złej diety. Wzrost poziomu glukozy we krwi prowadzi do cukrzycy, a wraz z biegiem czasu do zaćmy. Aby temu zapobiec, powinniśmy się upewnić, że podstawę żywienia naszego psiego przyjaciela stanowią wysokiej jakości białka zwierzęce. Do posiłków dodajmy też więcej warzyw – brokuły, marchew, żółtą i zieloną paprykę.
Na rynku jest również dostępnych wiele suplementów, jednak zanim podejmiemy decyzję o podaniu ich pupilowi, porozmawiajmy z weterynarzem. W ten sposób upewnimy się, że są one bezpieczne dla naszego psa. Zdrowemu odżywianiu powinny towarzyszyć codzienne spacery – nie możemy zapominać o istocie odpowiedniej ilości ruchu.
Zaćma związana z wiekiem
U części psów zaćma może rozwinąć się w raz z wiekiem – zazwyczaj ma to miejsce po ósmym roku życia zwierzęcia. Jedną z najlepszych rzeczy, jaką możesz zrobić dla swojego pupila, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia zaćmy starczej, jest karmienie psa zdrową, zbilansowaną i pożywną dietą.
Zaćma wrodzona
Niektóre rasy psów są podatne na rozwój zaćmy z powodu uwarunkowań genetycznych. W części przypadków rozwój zaćmy następuje na przestrzeni lat, a w innych przejście od czystych oczu do całkowicie zmętniałych zajmuje kilka tygodni. Niestety, w tym przypadku nie ma sposobu, aby temu zapobiec. Odpowiednia dieta może jedynie spowolnić postęp zaćmy. W przypadku niektórych ras jedyną rzeczą, jaką można zrobić, jest decyzja o fakoemulsyfikacji, kiedy zaćma zacznie się formować.
Zaćma pourazowa
Istnieją również przypadki, w których urazowe uszkodzenie oka powoduje pęknięcie torebki soczewki, co może skutkować powstaniem zaćmy u psa. Aby temu zapobiec, powinniśmy zapewnić naszemu pupilowi jak największe bezpieczeństwo. Jeśli jednak nasz psi przyjaciel dozna jakiegokolwiek urazu oka, powinniśmy jak najszybciej zabrać go do weterynarza. Jeśli zrezygnujemy z konsultacji, nie będzie można zapobiec negatywnym skutkom wypadku.
Psia zaćma – jakie są jej objawy?
Kiedy zaćma u psa pozostaje nieleczona, wraz z biegiem czasu możemy zaobserwować niepokojące zachowanie zwierzęcia. Jego wzrok będzie się pogarszać, dlatego może on zacząć mieć problemy z odnalezieniem zabawki czy wpadaniem na przedmioty. Pies może mieć również trudności w rozpoznawaniu ludzi, a także utrzymaniu równowagi. Z rozwojem zaćmy staje się on coraz bardziej osowiały – czasem może być również drażliwy bądź strachliwy.
Zaćma u psa prowadzi do stopniowego mętnienia oczu – nie zawsze jest to jednak widoczne. W pierwszych stadiach może ona obejmować nie całość, a jedynie część soczewki. Mając to na uwadze, powinniśmy regularnie zabierać naszego pupila na profilaktyczne badania okulistyczne. Dzięki temu weterynarz będzie mógł ją wykryć już w pierwszych stadiach rozwoju.
